مجتبی دمیرچی‌لو سفیر جدید ایران در باکو معرفی شد.
او در سابقه خود ریاست اداره امور روسیه و اداره اول اورآسیای وزارت امور خارجه، دستیاری وزیر و ریاست دبیرخانه دریای خزر را دارد. و پیش از این سفیر ایران در گرجستان و قزاقستان بوده است. پیش از دمیرچی‌لو، «سیدعباس موسوی» سفیر ایران در باکو بود.
البته در کارنامه او روابط بسیار گسترده با گروه ها و نهادهای ارمنستانی در گرجستان وجود دارد ،طوری که ایشان در هر برنامه ای حضور پر رنگ داشته و از حامیان آنها بودند، فراموش نکنیم که سیاست مماشات با دولت متجاوز ارمنستان توسط ایران یک سیاست مستمر و مداوم بوده است.
با وجود قطع روابط دیپلماتیک بین آزربایجان و ایران بعد از حمله تروریستی به سفارت آزربایجان در تهران و عدم مداخله به هنگام پلیس ایران در پیشگیری از رویداد تلخ ، اخیرا بعد از روی کار آمدن دولت پزشکیان زمزمه آغاز روابط مجدد در دستور کار وزارت امور خارجه ایران قرار گرفت و پزشکیان هم بر حس همجواری و رابطه برادرانه با همسایگان تاکید کرد. این روابط بعد از سفر پزشکیان به آزربایجان سرعت بیشتری گرفت. با این حال سوال این است که آیا سیاست ایران در منطقه را دولت تعیین می کند یا حکومت؟
ساده انگاری است که باور کنیم سفیر جدید آزربایجان حامل همزیستی و افزایش همکاری بین دو کشور و کاهش سیاست محوری آزربایجان و تورکیه ستیزی در منطقه باشد. بطور قطع سفیر در یک کشور قدرت عمل مستقلانه ای ندارد ولو اینکه حتی نگاه متفاوتی داشته باشد. سفیر یک کشور در راستای تحقق سیاست های آن کشور عمل خواهد کرد .
از آنجایی که هنوز هیچ روزنه مثبتی از تغییر سیاست حکومت ایران در قبال آزربایجان وجود نداشته و کماکان سیاست ضدیت و دشمنی با آزربایجان و تورکیه محور سیاست وزارت امور خارجه ایران بوده به نظرم هیچ امیدی به بهبود شرایط بطور ساختاری وجود ندارد. عوامل متعددی هستند که موجب تقویت چنین باوری می باشند که در ذیل بطور خلاصه به آن خواهم پرداخت.
۱.سیاست حمایت ایران از متجاوران ارمنستانی هنوز هم ادامه دارد
.۲.ارسال تسلیحات نظامی غرب و فرانسه از طریق ایران چندین ماه پیش صورت گرفت واین هم نشانه آشکاری از دشمنی ایران با آزربایجان است.
۳.هنوز هم ایران به ارسال تسلیحات نظامی به ارمنستان بر اساس قرارداد فروش اقدام می کند.
۴.چند ماه قبل توهین فردی در هیئت اردبیل به رئیس جمهور آزربایجان و تورکیه با هیچ واکنش حکومتی رویاروی نشد
۵.هنوز هم ایران در پذیرش دالان زنگه زور مخالفت کرده و آن را خط قرمز خود می داند.
۶.ایران هنوز هم به ارسال وقاچاق مواد مخدر به آنسوی مرزها توسط وابستگاه خود ادامه می دهد.
۷. هنوز هم ایران باحمایت از گروه حسینیون و زینبیون در آزربایجان اقدام کرده و از باز پس دادن تروریست ها به دولت آزربایجان خودداری می کند.
۸.هنوز هم رسانه های ارتباط جمعی در ایران که توسط حکومت تهران هدایت می شوند ،به دخالت آشکار در امور داخلی آزربایجان پرداخته و به افزایش نفرت پراکنی و سیاست آزربایجان و تورکیه ستیزی ادامه می دهد.
۹.ایران هنوز هم به گروگان گیری از شهروندان آزربایجانی مشغول است و در آزاد سازی آنها مخالفت می کند.
۱۰. سیاست جذب افراد معلوم الحال از آزربایجان به ایران همچنین آموزش دادن آنها و تشکل بخشی در قالب گروه های ترور توسط ایران سالهاست که ادامه دارد.
۱۱.پیشگیری از تبادلات فرهنگی بین نخبکان آزربایجان و شهرهای تورک نشین ایران نکته دیگری از سیاست خضمانه حکومت تهران در قبال آزربایجان است.
طبیعی است که نباید به حرف های سیاستمداران بلکه به اعمال آنها توجه کرد. ایران با وجود چنین دیوار دشمنی چگونه می تواند ادعای صلح در منطقه و داشتن رابطه مثبت با آزربایجان داشته باشد.
Comments are closed.